Zweethut

Eindelijk is het zover. Mijn eerste zweethut bij de Eaglelodge in Zeewolde gaat vandaag plaatsvinden.
Op de heenweg overvalt mij een kinderlijk gevoel van verwachting en spanning.
‘Leuk spannend’, noemen onze kinderen dat.

Aangekomen op een paradijselijke plek midden in het bos, verzamelen 14 vrouwen.
Om zich over te geven aan de warmte, de ceremonieën en elkaar.

Eén vrouw maakt zich zorgen over de warmte, de ander doet dit al voor de 15^e keer.
Bij het delen van de intenties hoor ik een gemeenschappelijk verlangen.
Vrouw zijn!
In alles wat we hebben, maar vooral met elkaar.

Ik hoor alles aan, geniet ondertussen van de omgeving, van de ceremonie
en het meegeven van een intentie aan de stenen.
De plechtigheid, waarmee onze voorouders uitgenodigd worden om via de stenen de hut te verwarmen, maakt diepe indruk,
maar een samen…dat voel ik nog niet.

Samen zijn met vrouwen.
Dat is precies waar ik moeilijk over doe.
Ik koos niet voor niets een zweethut met alleen maar vrouwen.

De krachtige vrouwelijke firekeepers brengen de eerste stenen naar binnen en nu gaat het echt beginnen.
Ik zit ergens achteraan tussen prachtige vrouwen, te wachten op wat komen gaat.
En dan…dan gaat de deur dicht en wordt het donker. Zo donker als ik nog nooit bewust heb meegemaakt.
Tenminste niet voor zover ik weet.

En BAM! Voor het eerst in mijn leven ervaar ik een paniek, als nooit te voren.
In 2 seconden vlieg ik door allerlei emoties, naar maar één gedachte.
Ik moet hier uit! Uit de hut, uit mijn lichaam, weg van hier!

Maar ik zit achteraan…,tussen vrouwen.
Nog meer paniek!
Ik ben mét vrouwen ín het donker.
Mijn hartslag gaat naar 200 slagen per minuut.
Ik kan niet meer ademhalen en het zweet breekt mij uit.
Niet van de hitte maar van angst. Doodsangst.

Waar ik normaal gesproken makkelijk weg vlieg uit mijn lichaam,
komt er dit keer iets over mij, wat zorgt dat ik zachtjes tegen mijzelf zeg :”Ik ben hier”.
Ik laat mijn handen over de koude aarde gaan, voel mijn billen op mijn handdoek.
Ik aai mijn voetzolen en zoek energetisch contact met de vrouw naast mij
én vind deze vrouw.

Ondertussen vraagt de ceremonieleidster naar het eerste woord wat in je opkomt.
Bij mijn beurt kan ik met moeite één woord uitbrengen
…Overgave.

Heel langzaam keer ik terug naar hier, daalt mijn hartslag
en hoor ik mijn innerlijke stem zeggen:
“Het kan wél..,veilig zijn met vrouwen”.

Ik geef mijzelf de tijd om helemaal terug te keren.
Ik kan uitpluggen van de vrouw links van mij en merk dat ik in mijzelf zak.
Ik voel kracht in mijzelf. Ik voel mij veilig bij mijzelf.
Ik heb zélf een basis waarin in kan zakken en vanuit dáár samen kan zijn met vrouwen.

Enkele rituelen verder wordt opnieuw gevraagd of er wat veranderd is
En voor het voor het eerst in mijn leven, kan ik voorzichtig voelen én zeggen …Samen.
Dit was mij niet gelukt zonder deze vrouwen.

Op weg naar huis overvalt mij een enorme dankbaarheid.
Dat ik hier aan deel mocht nemen.
Dat er een zusterband is,
die ons met elkaar verbindt.

Laten wij,
vrouwen,
ons hieraan overgeven,
zodat we samen kunnen zijn.