Symbiose en autonomie

Lang heb ik gedacht dat dit niet samen kon.
Ik verdween in het contact met de ander.
Grenzen vervaagden, mijn lichaam werd niet gevoeld
en eigen verlangens en behoeften bestonden niet.
In mijn symbiose kon geen autonomie bestaan.
Ik bestond bij gratie van symbiose.

Totdat het soms te veel was
en deze alleen maar in boosheid
of slachtofferschap zich kon melden.

Niet zo gek ook.
Groot gebracht in het dogma van het geloof.
Waar vrouwelijke autonomie onder druk staat
en gezonde symbiose niet voorradig was.

Vandaag de dag leer ik elke dag meer contact te houden
met mijzelf
in contact met de ander.

Ik ontdek elke keer opnieuw dat
de mannelijke autonomie
en de vrouwelijke symbiose,
In mijzelf,
samen kunnen bestaan
en kunnen groeien naar een gezonde samensmelting.

In mij, door mij, als mij.
Waar geen gescheidenheid is en al-een.
Waar mijn mannelijke vlam
net zo vurig brandt als mijn vrouwelijke vlam.

Het is een dans
Een samensmelting

En dan kan ik in mijn eigen volheid hier Zijn.
En onvoorwaardelijk geven.
Geven zonder dat ik iets terug verwacht
Geven vanuit overvloed.

Omdat ik hier ben
En jij daar
En we tegelijkertijd samen Zijn.

Niet alleen in liefdesrelaties,
maar zeker ook in werkrelaties
Zodat ik beter weet wat ik nodig heb
om tot volledige bloei te komen.

Per slot van rekening neem je jezelf overal mee naar toe.