Triggers

Werk is voor mij de meest rauwe vorm, waarin ik mijzelf tegen kom.

Waar ik mijn collega’s ontmoet
en daarmee mijzelf ontmoet.

Waar ik ontdek wat mijn triggers zijn,
wat mijn niet behulpzame overtuigingen zijn
en in welke denkpatronen ik soms vast zit.

Waar ik mij volledig kon verliezen in alle triggers die voorbij kwamen
zodat ik aan het einde van de dag uitgeput thuis kwam.

Dat ik bijvoorbeeld in verwarring was,
als collega’s na een afdelingsoverleg,
achter gesloten deuren,
eens haarfijn aan mij uit gingen leggen,
waar ze het allemaal niet mee eens waren.
Terwijl ze net álle gelegenheid hadden om wat te zeggen.
Dat ik niet schroomde om daar wat van te vinden én tegen aan te schoppen.
Ik was meer het systeem aan het bevechten,
dan mijzelf af te vragen waarom mij dit zo ergerde.

Dat werken in een hiërarchische omgeving
mij terug bracht naar mijn jeugd.
Ik groeide op in een strikte geloofsgemeenschap
en ik reageerde op deze hiërarchische cultuur
vanuit mijn kindgemis
in plaats vanuit mijn volwassen authenticiteit
én respect naar de cultuur.
De cultuur die er nu eenmaal was.

Toen ik eenmaal doorkreeg dat ik zelf invloed heb
op hoe ik werk, collega’s en zelfs de wereld ervaar,
keerde ik naar binnen.

Ik ging op onderzoek naar mijn verlangens en behoeften.
Naar waar mijn triggers vandaan kwamen
en naar mijn talenten.

Vanaf dat moment ontstond er ruimte.
Ruimte ín mijzelf,
vóór mijzelf
maar ook voor de ander.

Waarin ik en óók de ander volledig aanwezig mag zijn.
Met alle maffe triggers, heftige gevoelens en intense emoties
die ik óf de ander met zich meebrengt.
Een liefdevolle ruimte
waar nieuwsgierigheid de boventoon voert
en er geen veroordeling is.

Heerlijk! Sindsdien hou ik een hoop energie over!